przechadzał się pustymi alejkami
chłonąc echo rozmów mieszkające między drzewami
był spokojny tak
jak spokojnym można być tylko o tej porze roku
powietrze smakowało jak kiedyś
kiedy wszystko było proste
to dobry znak
pomyślał
można powoli przymierzać skrzydła
tabletki na sen
dobry i zły po równo
tabletki
na tarczycę
i na brak tarczy
na skręt życia i jelit
na pobudzenie akcji serca
choć potrzebne na zatrzymanie
nadmiernej
tabletki od
do
przeciw
za
i zamiast
tabletki na zawsze
i na nigdy
tabletki
na wers odważny zbyt
i na wiersz
pod tytułem „koniec”
najszybciej starzeją się
wyobrażenia
i dobre intencje
dobro rozproszone
wcale nie wraca
w popiół gęstnieje i okrywa szczelniej
czasem tylko
bunt
okiem łypnie
wzrok z niesmakiem odwróci
bo odwrócić
co spopielone
nie sposób
sposoby
osoby
próby
drogi
codzienne kalejdoskopuum mobile
no cóż
z daleka
najszybciej dochodzi się
do wniosku
najwolniej
do siebie
najpierw jest zapach
i drżenie rąk
a potem
metr nad ziemią
kiedy nie wiem już
czy moje ramiona czy twoje
a krople potu
nie gaszą płomienia
chcę utonąć w tej czerwieni
kiedy zaciskam powieki
żeby na milion lat zatrzymać
chwilę
przestrzeń
ciebie
kiedy twój puls jest moim
a dotyk powoli zamienia się
w krzyk
wtedy odkrywam wszystkie supernowe
i nie wiem czy kończy się czas
czy zaczynam ja
Dlaczego drugi człowiek
podwójnie boli?
(Karolina Turkiewicz – Suchanowska)
więc nie spod naszych nóg
droga uciekać będzie
więc to nie jedność lecz
osobność
nam pisana
weź chociaż mnie tyle
ile waży
uścisk dłoni
albo odwrócenie wzroku
a ja poproszę słońce
o taniec
na Twojej planecie
i o deszczu symfonie
niech Ci grają
najpiękniej
to już nie ten sam spacer
choć noc taka sama
jak wtedy
gdy babie lato oplatało twarz
jakby chciało powstrzymać
przed nieostrożnym słowem
krokiem za dalekim
szepty szelesty
już nie te same
znikają w szarej godzinie
nadrannej kapitulacji
pusta ławka
niemy świadek tamtej rozmowy
dziś niewygodna
jak moje dla ciebie
wiersze
nie przytulaj mnie
bo wewnątrz się na atomy rozpadam
mówiłem
a jednak oprzeć się nie mogłem
przyciąganiu silniejszemu po stokroć
niż ziemskie
„nie chcę byś cierpiał jak ja”
słyszałem
a jednak zlekceważyłem nieodwołalność
pokuty
nadzieja
głupia jak zawsze
do ucha szeptała
mirażem spełnienia czujność uśpiła
jeżeli karą za pewność
która się zdarza
raz na milion spojrzeń
ma być wieczne czekanie na niemożliwe
jeżeli tak jest
jeżeli tak być musi
oswoję wieczność
tobą ją zapiszę
nie proszę
rozdaję
dumę chowając
w kieszenie głębokie
zmieści się wiele
dzień mierzony
od ja do ty
wstydliwie
po cichu opada
na ziemię
na głowę
noc długa i kręta
zatrzaśnięta przestrzeń
byle na powierzchnię
po omacku, na oślep
dłonie w potrzebie
niepotrzebne
krew w ustach
słona
słodka
słona
więc jeszcze mocniej zacisnąć pięści
i powieki
wytrzymać
nie pamiętać
odetchnąć
nie krzyczeć
tylko nie krzyczeć
Mamie
i co teraz zrobi
wariatka poezja
odkąd ta linia
jednym
szybkim ruchem pióra
w poprzek kartki
w poprzek życia
w pół słowa
gdzie zaglądnie nocą
szalona
kogo zbudzi
nad ranem
lub w przypływie łaski
słowo poda
komu
może chociaż
zamyśli się na chwilę
zatęskni
ona też
dostała przecież swoje
od Ciebie
z nawiązką
ten wieczór
kiedy w żyłach
kofeina z nikotyną
walczą o palmę pierwszeństwa
a zawroty głowy przypominają
że być może tylko jej
nie straciłem bez reszty
ten wieczór
kiedy ściany zimne
jak zapamiętane słowa
skraplają urywany oddech
ten wieczór
kiedy twoja nieobecność
powoli
nieuchronnie
staje się punktem odniesienia
do wszystkiego
przypomnij proszę
gdzie się zgubiłem
przypomnij
dokąd poszedłem
tu tylko ciemność
prawie absolutna
i tylko rozżarzone słowa
nie-do-cofnięcia
zachłanne palenie papierosa
gdy nerwowo gaszę
w zarodku
niewygodne pytania
nie wychodzi na zdrowie to ciągłe
niewychodzenie
na prostą
teoria względności prawdy
nie uwzględnia wszak
dochodzenia do
już lepiej
zapiąć się na wszystkie guziki
albo zamknąć oczy
spać też nie warto
bo tylko
gwałtowne przebudzenia
bo sny ryzykowne