chwile przemienienia
pożądane
rzadkie
przeglądam się w starych fotografiach
blakną
jak właściwe słowa
ich twarze
mój ruch
i bezruch
ciało nie nadąża za
/choć przyśpiesza zbyt/
pamiętam myśli
nie czynności
gwałtownie szukam kontekstu
zaprzeszłych uniesień
to stanowczo za mało na pewność
i uspokojenie
chwile przemienienia
pożądane
rzadkie
właściwie niewłaściwe
mozolne
byłe
środek na wymazywanie
z życia
potrzebny na wczoraj
bo znów
bo za szybko
bo po co
znajoma powtarzalność spraw
nowy kalendarz znaczy
choć nowych znaczeń ani na jedną
kartkę
a teraz?
zdarzyć się może wszystko
nic się zdarzyć nie musi
tylko
co z tym nadmiarem
i tą czułością
której ponoć trzeba się wstydzić
…i otworzyły się bramy raju przed Tobą
przede mną
bramy piekła
przebaczyłem sobie siebie
tylko tak można
wytrzymać próbę czasu
odebrać przeszłości jej milczenie
i nadać sens przyszłym nocom
z dumą mogę spojrzeć
w potłuczone lustro
i twoje oczy
zarówno
/struktura niemożliwego
niczym się nie różni
od zwykłej wiary w siebie/
dawne zwątpienia
przebrały się w nowy strój
albo są
na bezterminowym zwolnieniu
niecierpliwie czekają na swój czas
ciekawe czyja nadzieja na przetrwanie
okaże się silniejsza
weekendowe pociągi miłości
pełne pielgrzymów
zawsze są pośpieszne
smutni pasażerowie
uśmiechają się niepewnie
i przymierzają gesty
znane od lat
weekendowe pociągi miłości
starają się dogonić
stracony czas
tętno jak tętent
i tęsknota
nadają rytm wyprawom
w nieznane
weekendowe pociągi pełne nadziei
że tym razem dotrą
do właściwej stacji
choć szanse osiągnięcia celu
są równe
ryzyku jego osiągnięcia
weekendowe pociągi miłości
wciąż takie same
za opóźnienia
nikt
nie przeprasza
szeleszczą skrzydłami
w ciemnym niebie
pochmurne anioły:
biada ci
biada poeto
bez wiersza
wersu
linijki
nie zasłużysz
na mannę
ani kieliszek wódki
nie twoje będą
wyprawy za horyzont
ani nawet za miasto
lepiej
zamknij dokładnie drzwi
zaciągnij zasłony
albo idź spać
śpij głęboko
przynajmniej nie będzie
bolało
jesienią
koty się lenią
śni im się zima
jak mleko
sny się mruczą
i ciepło
w nos
pod łapą
nic nowego
w kwestii umierania
wciąż ze szczęścia
albo z miłości
choć czynimy starania
żeby na przykład
ze strachu
strach jednak
wciąż taki sam
o wszystko
więc trudno
to już może lepiej
z rozkoszy
tej pod dostatkiem
i wszędzie
wiem
jest coś jeszcze
ale proszę się nie łudzić
tylko nieliczni umrą
ze śmiechu
gdy cały blask już przesiany
uspokajam oddech
trzeba się śpieszyć
książki
już nie wystarczą
muszę nadać imiona
zanim nadadzą
fałszywe
ostatnie złudzenie zamknąć
w dwóch lustrach
na wieczne powtarzanie
oswoić słowa
czyli czas
/choć myśleć o przyszłości
bez lęku
to jakby nie bolało
ścięte drzewo
czy twoja nieobecność/
jeszcze wiarę:
nazwać
na wiarę przyjąć i
z trudem złapać oddech
uspokoić
nieskończony w swej dobroci
przyniósł cię
przypadek
linie życia
serca
złączył
głośny puls
obudził
noc bez ciebie
sen ratuje
dzień wyleczy
dotyk
nie oddycham
gdy nie patrzę
gdy nie patrzysz
patrzę
pozwól jawie
raz się wyśnić
zakołysać
unieść
jeden raz
nasycić chwilę
chwilą wspólną
pozwól
przeklęte pamiętanie
miejsc pustszych o nasze ciała
przeklęte niezapominanie zdarzeń
nie chcę już
pisać wierszy
nie chcę uciekać
w wieżę z kości jak papier
białą
nie chcę dostrzegać
ani wyczuwać
nie chcę cię kochać
nie kochać
nie chcę
nie chcę być bogatszym
o wspomnienia
i znów nie umieć
spojrzeć przed siebie
choć nie usłyszałem od ciebie
Słowa
usłyszałem wiele
pojaśniało – pociemniało
za oknami za lasami
los stanął dęba
w biegu
wydarzeń od których
zawrót głowy
i strach
dostałem od ciebie wiersze
które muszę
i chcę
napisać
adres Nieba już znam
lecz boję się
gwiezdnego pyłu
i że to chyba
za daleko
zamknę więc oczy
i wymyślę taką drogę
którą pójdziesz ze mną
i którą nie trafi do nas
żaden
zbyt wczesny listopad